Σταμάτιος Βούλγαρης | Γράφει ο Βασίλειος Σ. Κακαβάκης

 

Γράφει ο Βασίλειος Σ. Κακαβάκης 

Ο Σταμάτιος Βούλγαρης γεννήθηκε στο Ποτάμι της Λευκίμμης στην Κέρκυρα, το 1774 και υπήρξε διακεκριμένος πολεοδόμος, επίσης αρχιτέκτονας και ζωγράφος. Ήταν γιος του Αλεξάνδρου Βούλγαρη και της Λουκίας Πανδή. Σε ηλικία επτά ετών, άρχισε να φοιτά στην Μονή της Αγίας Ιουστίνης μαζί με τον μετέπειτα πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, στην περιοχή της Γαρίτσας. Ο νεαρός Σταμάτιος Βούλγαρης, κατά την πολιορκία του νησιού από τον Ρωσοτουρκικό στόλο, εξουδετέρωσε ένα βλήμα τραβώντας το φιτίλι του, το οποίο έπεσε πολύ κοντά στο θέατρο του San Giacomo, το οποίο και έσωσε. Αυτή του η πράξη, έκανε τον Γάλλο στρατηγό Σαμπώ, να τον κατατάξει στον γαλλικό στρατό, που μετά από κάποια έτη, το 1808, του απονεμήθηκε ο τίτλος του υπολοχαγού του μηχανικού (Lieutenant ingénieur). Μέχρι το 1817, ο Βούλγαρης εξειδικεύτηκε στην γεωγραφία και στο σχέδιο και πολιτογραφήθηκε Γάλλος πολίτης. Επιπλέον, κατά την διάρκεια αυτών των ετών, φυλακίστηκε από του Άγγλους στην Μάλτα το 1814, όπου έμεινε ένα χρόνο. Ο Βούλγαρης είχε σπουδάσει στο Παρίσι, στο Κολέγιο των Τεσσάρων Εθνών αλλά και στο γνωστό εργαστήριο της εποχής, του ζωγράφου Ζακ - Λουί Νταβίντ.


Το 1823 ο Σταμάτιος Βούλγαρης έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις του τρίτου σώματος στρατού των Πυρηναίων εναντίον των Ισπανών φιλελεύθερων που στόχευε στην αποκατάσταση του θρόνου του βασιλέως Φερδινάδου του ΄Ζ της Ισπανίας. Κατά την διάρκεια του πολέμου συνέγραψε δύο μέρη του ¨Souvenirs¨, του σημαντικού συγγράμματος του αλλά και νόσησε δύο φόρες από τροπικό πυρετό με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του, τον οποίον ωστόσο και ξεπέρασε. Στην Ισπανία έμεινε τρία χρόνια, έως το 1826 και αμέσως μετά μετέβη στην Γαλλία, οπού αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του συγγράμματος του σε περιγραφές των περιπετειών του στην Ισπανία. Επιπροσθέτως, ασχολήθηκε με την πολεοδομική δραστηριότητα στην Ελλάδα ως στενός συνεργάτης του Ιωάννη Καποδίστρια.


Ο Βούλγαρης, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, από τον Αύγουστο του 1830, παρέμεινε στην Γαλλία, ήδη ασθενής, όπου τιμήθηκε ωστόσο με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχου. Οχτώ έτη αργότερα (1838), μετέβη στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στην Κέρκυρα και στο προάστιο της πόλεως, Ποταμός, που απεβίωσε το 1842. Είχε συντάξει μία αξιόλογη διαθήκη, στην οποίαν άφηνε χρήματα σε συγγενείς αλλά και φίλους και τέλος στο Γαλλικό προξενείο, με σκοπό να μοιράζονται κάποια χρήματα σε φτωχούς Γάλλους οι οποίοι διέμεναν στο νησί της Κέρκυρας. Είχε βραβευθεί με τα αξιώματα του ιππότη του Εθνικού Τάγματος της Λεγεώνας της τιμής και του τάγματος του Λούις.

Λουκιανού Ζαμίτ, << Διαπρεπείς Κερκυραίοι 16ου - 19ου αιώνα >>, Δημοσιεύματα Εταιρείας Κερκυραϊκών Σπουδών 2012