Ένας λούστρος παραμονές Χριστουγέννων

Επιμέλεια: Μαρία Μελέντη

...Όλοι είχαν στο σπίτι τους ένα ζευγάρι βούρτσες, οπού με αυτές εκαθάριζαν τα παπούτσια τους ή οι ίδιοι ή η γυναίκα τους ή η αδελφή τους ή η θυγατέρα στους ή ο υπηρέτης τους. Και το γυάλισμα κάθε φορά εστοίχιζε ένα πολλοστημόριο του λεπτού, αντίς, από μία πεντάρα. Ο πρώτος, οπού είχε παρουσιαστεί στον δρόμο για να γυαλίσει παπούτσια, ήτουν το 1849, τες ημέρες των Χριστουγέννων, ένας Ιταλός από την Μπαρλέττα, κάποιος Γκιουζέπες, πολύ γνωστός εδώ εκείνη την εποχή. Μολοπού δεν ήτουν άσκημος άνθρωπος, κι όπου μάλιστα είχε μία φυσιογνωμία γλυκειά, ήτουν όμως ηλικιωμένος και κακομάντζαλος και στραβός, από ένα μάτι, και είχε γυναίκα νέα και όμορφη, οπού τον είχε αφήσει. Πόσα δεν είχε κάμει και προσπαθήσει ο κακομοίρης για να μπορέσει να την ματαφέρει μαζί του. Τι μεσητείες δεν είχε βάλει, τι υπόσχεσες δεν είχε κάμει, σε τι μάγισσες δεν είχε πάει! Για χρόνους αυτή η ιστορία. Είχε φτάσει να της συγχωρέσει να έχει μαζί και τον ερωμένο της, έναν νέο μπαρμπέρη. Όσο για τούτο είχε σκεφτεί ορθά, παρά τίποτα, καλά κι έστι. Αλλά όλα του κάκου. Κι ετελείωσε κι επέθανε με αυτόν τον καημό. Για την δουλειά των παπουτσιών είχε πιάσει θέση στα βόλτα, αντίκρυα από το Θέατρο, εκεί όπου είναι τώρα το σπετσεριό του Γερομεριάτη, κι όπου εκείνον τον καιρό ήταν του γιατρού του Αθανάση Πολίτη. Είχε τοποθετήσει στο χείλος του πεζοδρομίου ένα ζευγάρι βούρτσες κι ένα βαζάκι με πάττινα για να δείξει τον σκοπό του και να προσκαλέσει μουστερήδες. Εστεκότουν ώρες εκεί και ακαρτερούσε. Αλλά οι άνθρωποι, διαβαίνοντας, εκοίταζαν και εγελούσαν χωρίς να θελήσει κανένας να πάει να του γυαλίσει τα παπούτσια. Τους εφαινότουν αυτό ένα πράγμα παράξενο και άξιο για γέλια. Μια μέρα, δύο μέρες, τρεις ημέρες, είδε και απόειδε και απαρατήθηκε! Εχρειάστηκε να περάσουν, από τότες τριάντα χρόνοι και περισσότεροι για να εισαχθεί και εδώ αυτή η συνήθεια, όπου σήμερα είναι τόσο γενικευμένη...

Πηγή: Νικόλαος Κονεμένος, Άπαντα (Αναστύλωσε Γ. Βαλέτας), τ. 1ος, Αθήνα 1965, σ. 539.