Βρέχει στην Κέρκυρα

Επιμέλεια: Μαρία Μελέντη

...Βρέχει στην Κέρκυρα... Το αστροπελέκι σπάθισε το σκοτεινό ουρανό προς το βουνό του Παντοκράτορα, από τα Κεραύνια βουνά της Χειμμάρας. Έσκασε γοερά πάνω από τα δοξαρωτά ακρογιάλια του Ύψου. Η θάλασσα στενεμένη ανάμεσα στα πολύκορφα ολοπράσινα ακρογιάλια του νησιού και γυμνά Ηπειρωτικά ακρωτήρια λαγοκοιμάται ακύμαντη, σκυθρωπή, σαν να φοβάται το ξέσπασμα της άγριας μπόρας. Ένας αέρας υγρός - σαν ένα αόρατο χέρι, που ψάχνει γύρω τριγύρω- αρχίζει να φέρνει κύκλο τα ξερόφυλλα στ αλώνι και τ άχυρα. Τα λυχνίζει συμμαζωμένα, τα χορεύει παράξενα, τα στριφογυρίζει δαιμονισμένα. τα αναρουφάει και τ ανεβάζει κολώνα ως τα σύγνεφα. Ο ουρανός χαμηλώνει. Κατέβηκε πάνω από τα κεφάλια μας. όπως τον καιρό που ερωτευμένος με την Γη έγερνε απάνω της, χαμήλωνε τρυφερά και τον έγλυφαν τα μουσκαράκια Η μπόρα τώρα ξέσπασε. Ουρανός και θάλασσα πάνε να σμίξουν. Βρέχει, βρέχει. Ακατάπαυτα βρέχει. Μέρα και νύχτα βρέχει, χωρίς διακοπή...

Πηγή: Κώστας Πασαγιάννης, Στην κερκυραϊκή ύπαιθρο, "Κερκυραϊκά Χρονικά", τ. 1ος (1951), σ.61