Η ΚΕΡΚΥΡΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Επιμέλεια: Μαρία Μελέντη

     

     Ανάμεσα στις ασουλούπωτες κολόνες με τις αφίσες και τα γκράφιτι διακρίνω τα περήφανα σκαλιά, την κιονοστοιχία, την μετόπη με τα σακατεμένα αγάλματά της, την γκρεμισμένη στέγη, τα μαυρισμένα από την πυρκαγιά αγκωνάρια. Όλα βρίσκονταν εδώ και μου διηγούνται σαν τραυματίες πολέμου: τα βελούδα, οι πολυέλαιοι, οι αξέχαστες φωνές, οι ανθοδέσμες. Στέκονται περικυκλωμένα από καμιά εικοσαριά εργάτες, τα κορμιά τους γυμνά πάνω απ' την μέση, που έχουν δεμένο με σκοινιά έναν τοίχο και αγωνίζονται να τον γκρεμίσουν. Αλλά μάταια. Το πείσμα και η έπαρση, που βλέπω στα μάτια τους, δεν ωφελούν. Ο τοίχος δεν κουνιέται ακόμα κι όταν κάποιος φωνάζει "Όλοι πίσω", και σκάει το φουρνέλο. Ένα κομμάτι της μετόπης πέφτει με πάταγο, από το ερείπιο ξεπετιούνται αρουραίοι και τρέχουν ξέφρενα εδώ κι εκεί τσιρίζοντας καθώς οι εργάτες παρατώντας τα σκοινιά, τους κυνηγούν με γέλια και κλωτσιές. Το Θέατρο αντιστέκεται, σκέφτομαι. Ξέρω ότι νοιώθω μια χαρά ίδια με κακεντρέχεια. Είσαι κι εσύ παρούσα στην σκηνή, τώρα σε αναγνωρίζω στην μικρή μαθήτρια του δημοτικού που έχει τελειώσει το μάθημα των αγγλικών στο Ινστιτούτο και ήρθε να χαζέψει τα έργα των μεγάλων, σαν κι εμένα που πάω στο γυμνάσιο και ούτε που σημειώνω την ύπαρξή σου. Ωστόσο τώρα πίσω από τα μαζεμένα φρύδια σου διακρίνω σχεδόν αδιαμόρφωτη την σκέψη Η Κέρκυρα αντιστέκεται. Σε τι, ωστόσο και γιατί, αφού η πραγματικότητα είναι έννοια αμφιλεγόμενη?

Πηγές: σ. 30_31,Αθήνα 1992,Νίκος Α. ΚαββαδίαςΝίκος Α. Καββαδίας,Πτήση στο λευκό