ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

Επιμέλεια: Μαρία Μελέντη  

     Γράφω υπό τους ήχους μουσικής. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η μουσική στην Κέρκυρα είναι ο επιούσιος. Δεν την έφερε ο σνομπισμός. Αποτελεί την ανάγκη. Τους είνε απαραίτητη όπως και ο αέρας που αναπνέουν. Καθιέρωσε την παντοκρατορία της η παράδοσις? Την επιβάλλει η ποιητική ατμόσφαιρα του νησιού? Η κυριαρχία της, πάντως, είνε απόλυτη.
Οι δύο Φιλαρμονικές θα ήταν ισχνή απόδειξις της μουσικότητας της Κέρκυρας, χωρίς την αντίστοιχη διάθεση των κατοίκων. Τη μουσική ανάπτυξιςς ενός τόπου δεν θα την κρίνετε από τους εκτελεστάς, θα την κρίνετε από τους ακροατάς. Οι εκτελεσταί έρχονται εξ ανάγκης απ έξω. Το κοινό αποτελεί το ασφαλές κριτήριο. Όχι δε μία ωρισμένη τάξις του, αλλά το μεγάλο πλήθος που ξέρει ν ακούη. Είνε επίσης δύσκολο να ακούτε μία συμφωνία όσο και να την εκτελήτε...
Ο Κερκυραίος κατέχει την τέχνη του ακροατού , γιατί κατέχει την ψυχή της μουσικής. Την ξέρει και την αισθάνεται. Ακινητεί η πλατεία, η Σπιανάδα, όταν η Φιλαρμονική δίνει τις συναυλίες της. Χιλιάδες ακροατών παραδίδονται σε κατάνυξι θρησκευτική. Σταματά ο περίπατος, διακόπτεται η συνομιλία, νεκρών έτσι ο ψίθυρος και η Κέρκυρα, σε στάση προσοχής, ακούει. Η ευλάβεια της όμως δεν είνε η τυφλή πίστις του φανατικού σε μία θρησκεία. Πιστεύει και ερευνά ο Κερκυραίος. Ακούει και κρίνει. Κρίνει με αυστηρότητα. Τη στιγμή που ο εκτελεστής θα ασεβήσει προς την υψηλή τέχνη, ο ακροατής θα εκδηλώση ζωηρά τη δυσφορία του και θα καταλογίση με δικαιοσύνη τις ευθύνες...

Πηγές: Παύλος Παλαιολόγος, "Αγάπη μου Κέρκυρα", σ. 59_61